Προτεκτοράτο Ελλάς: Μεταξύ Σκύλας και Χάρυβδης

Του Βασίλη Φίλια τέως Πρύτανης Παντείου Πανεπιστημίου

Η καταστροφή που υφίσταται σήμερα η χώρα είναι μεγαλύτερη της μικρασιατικής καταστροφής του 1922.
Παράλληλα η Δημοκρατία υπονομεύεται και πλήττεται εκ των έσω από τους υποτιθέμενους ταγούς και θεματοφύλακές της σε μια κλίμακα που ούτε επί της απριλιανής δικτατορίας είχε σημειωθεί, ενώ, τέλος, είχε καταλυθεί η εθνική ανεξαρτησία στο όνομα ενός χρηματοπιστωτικού διευθυντηρίου, που υποδύεται τον ρόλο ενός διευρωπαϊκού υπερεθνικού σώματος.
 
Η Γερμανία για Τρίτη φορά μέσα σε 100 χρόνια επιχειρεί την άλωση της Ευρώπης με οικονομικά μέσα αυτή τη φορά και πρωταρχικούς στόχους τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου και τα Βαλκάνια. Η λογική αυτής της τρίτης επιχείρησης που βεβαίως εκπορεύεται και συνδέεται απόλυτα με την εξυπηρέτηση των μεγάλων συμφερόντων της χώρας αυτής στην ουσία επαναφέρει το αλήστου μνήμης χιτλερικό δόγμα περί «ζωτικού χώρου».
Η επανένωση των δύο Γερμανιών επανέφερε την ενιαία πλέον Γερμανία ως την Σκύλα της Ευρώπης και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι άτομα καθαρά ναζιστικής κοπής και ραφής όπως η Μέρκελ και ο Σόιμπλε – κορυφαία παραδείγματα – που διέπονται σε όλη τη γραμμή από αντίστοιχη νοοτροπία κυβερνούν αυτή τη χώρα και οραματίζονται το Γ΄ Ράιχ.
 
Όπως και στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η «συνεργατική» των συμμάχων της συγκροτείται από την Αυστρία, τη Φινλανδία, που είχε χρησιμοποιήσει για να κυκλώσει και να στραγγαλίσει την Σοβιετική Ένωση από το βορρά, την Ολλανδία, που της είχε δώσει 800.000 άνδρες, που πολέμησαν στο πλευρό της και το αποτελεσματικότερο δίκτυο καταδοτών σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη – τέκνο γνήσιο και του κ. Ντάϊζεμπλουμ – καθώς και ισχυρότατες φάλαγγες σε όλη την «ενωμένη» Ευρώπη.
 
Η Ελλάδα χτυπήθηκε τόσο καίρια και αποτελεσματικά από την Σκύλα, διότι ήτα το μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης, η πιο ευάλωτη και πρόσφορη για ιμπεριαλιστικές διεισδύσεις χώρα του ευρωπαϊκού νότου. Χώρα, που βρισκόταν υπό ον απόλυτο έλεγχο διαφθορέων της εξουσίας, πρακτόρων και τοποτηρητών ξένων συμφερόντων και κέντρων αποφάσεων, ενός πλέγματος και αρραγούς μετώπου υποτέλειας και μειοδοσίας, που κυβέρνηση και κυβερνάει αυτή τη χώρα, τα τελευταία σαράντα χρόνια. Πρόκειται για ένα καθεστώς αδερφό εκείνου της Σκύλας, το καθεστώς της Χάρυβδης των πουλημένων αλλά και ανίκανων ηγεσιών αυτής της χώρας.

Ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας του 19ου αιώνα, Χάινε, έγραφε: «Όταν σκέφτομαι τη Γερμανία, τη νύχτα χάνω τον ύπνο μου». Για ακόμα μια φορά αποδεικνύεται ότι η Γερμανία ούτε διδάχτηκε ούτε συνετίστηκε από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και οδηγεί σταθερά την Ευρώπη σε αποσύνθεση και διάλυση.
Κατέστη η κυρίαρχη οικονομικού δύναμη της Ευρώπης, όχι μόνο χάρις στο αναμφισβήτητο ανθρώπινο και υλικοτεχνικό δυναμικό της, αλλά κυρίως διότι η Δύση την ήθελε ως ανάχωμα κατά της Σοβιετικής Ένωσης και του Συμφώνου της Βαρσοβίας.

Το πρώτο ερώτημα που τίθεται είναι γιατί η γερμανική επέλαση προς Νότο επέλεξε ως πρώτο θύμα, θήραμα και υπόδειγμα διείσδυσης την Ελλάδα.
Η απάντηση είναι απλή: Διότι στην Ελλάδα είχε διαβρωθεί και ήταν διάτρητο το σύμπαν πολύ πριν εκδηλωθεί η ύφεση ως αποτέλεσμα της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης και της θατσερικής φιλελευθεροποίησης. Για αυτό και η Ελλάδα δεν κατολίσθησε απλώς μπρος τους μηχανισμούς «στήριξης» του διεθνούς παρασιτικού κεφαλαίου και των υπό γερμανικό έλεγχο Βρυξελλών όπως π.χ. συνέβη με την Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ιταλία, αλλά παρεδόθη αμαχητί με τους χειρότερους όρους στους «προστάτες» και «εταίρους» μας. Σαφώς η χώρα που κυρίως ωφελήθηκε, «βαρυγκομούσα», δήθεν, ήταν η Γερμανία εκείνη που υπέστη πανωλεθρία, εκείνη που υπέστη πανωλεθρία ήταν η Ελλάδα. Η Γερμανία όχι μόνο διότι με την μεθόδευση αυτή εξοβέλισε κάθε κίνδυνο κρίσης στην οικονομία της αλλά και διότι απεκόμισε τεράστια οικονομικά οφέλη.
 
Πως θα απορήσουν οι αμαθείς και αφελείς τη στιγμή που με την πολιτική της λιτότητας που επέβαλλε, συρρίκνωσε την εξωτερική αγορά προϊόντων της, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε όλες τις χώρες που επέβαλλε τις γνωστές μνημονιακές λύσεις; Ιδού η απάντηση: Η Γερμανία δεν εξάγει μόνο προϊόντα, αλλά και κεφαλαία με υψηλότατα επιτόκια τα οποία η ίδια δανείζεται με επιτόκιο κάτω του 1% και τα κεφάλια αυτά καλύπτουν το 38-40% του συνόλου των εξαγωγών της. Για αυτό και σήμερα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο πολύς κ. Σόιμπλε πιέζει ασφυκτικά τους υποτελείς του κκ. Σαμαρά και Στουρνάρα να δεχτούν ένα νέο δανεισμό μακράς πνοής και αποκλείει κάθε «κούρεμα».

Ήδη η Ελλάδα χρωστάει άνω των 850 δις ευρώ, που καθιστούν κάθε δυνατότητα εξόδου από την κρίση και ανάπτυξη όχι μόνο ανέφικτες αλλά εντελώς ουτοπικές.
Γιατί όμως οι ελληνικές μνημονιακές κυβερνήσεις δεν εννοούν να αλλάξουν γραμμή πλεύσης έναντι των εντολέων τους όταν ούτε ένας αξιόλογος οικονομολόγος, ούτε καν Γερμανός, θεωρούν ότι η πολιτική που ακολουθήθηκε στην Ελλάδα έφερε το παραμικρό θετικό αποτέλεσμα ή έστω άνοιξε μια ευοίωνη προοπτική; Όταν μάλιστα η οικονομία έχει καταβαραθρωθεί και ο ελληνικός λαός έχει κυριολεκτικά πτωχεύσει και η Τρόικα έχει καταδικαστεί από την ειδικά συσταθείσα επιτροπή ως πλήρως αποτυχημένη τουλάχιστον όσον αφορά την Ελλάδα.

Πολλοί είναι οι λόγοι:
Πρώτον, διότι όλες ανεξαίρετα σε μνημονιακές κυβερνήσεις, είναι προϊόντα ανωμαλίας και υπάρχουν σε αυτήν.
Δεύτερον, διότι η Σκύλα τους κρατάει όλους μαζί και τον καθένα ξεχωριστά με όλων των κατηγοριών «υποτραπέζιες» παραχωρήσεις, μίζες και προνόμια.
Τρίτον διότι αλλαγή τακτικής θα σήμαινε παραδοχή ης χρεοκοπίας τους και συνακόλουθα την εξαφάνισή τους από ην πολιτική σκηνή.
Τέταρτον διότι μετατόπισή τους προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των πραγματικών συμφερόντων του ελληνικού λαού θα έθετε ζήτημα όχι μόνο πολιτικών αλλά και ποινικών ευθυνών.
Πέμπτον, διότι θα αποκαλυπτόταν το πόσο ο «βασιλιάς είναι γυμνός», πόσο από πλευράς ικανοτήτων είναι ανύπαρκτος και αβυσσαλέα αγράμματος. Τα λεγόμενα οικονομικά επιτελεία συγκροτούνται από μη οικονομολόγους, πρώην στελέχη τραπεζών (Μόργκαν Στάνλεϊ, Γκόλντμαν Σαξ κα), που, όχι μόνο δεν γνωρίζουν τις κοινωνικο-πολιτικές διασυνδέσεις του οικονομικού γίγνεσθαι, αλλά και έχουν μια στενά διαχειριστική αντίληψη της οικονομίας. Ποτέ δεν κατανόησαν γιατί τα οικονομικά καλύπτονται από μια επιστήμη που ονομάζεται πολιτική οικονομία, και όχι από τα λεγόμενα economics, που κακήν κακώς έμαθαν και συνιστούν μια αριθμολογική σύλληψη των οικονομικών διαδικασιών, στο πλαίσιο της οποίας εξαφανίζεται ο παράγων άνθρωπος. Γι’ αυτό και όταν εμφανίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα αρθρώνουν ακατανόητα φληναφήματα κενά ουσιαστικού περιεχομένου.
Έκτον, διότι και ο τελευταίος Έλληνας θα αντιλαμβανόταν ότι οι λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις» δεν είναι τίποτε περισσότερο από διασφαλίσεις εξυπηρέτησης των ληστρικών δανείων και δεν συνιστούν από καμία άποψη εκσυγχρονιστικές και εξυγιαντικές τομές στο κράτος.
Γι’ αυτό και ο Σόιμπλε είπε σε μια στιγμή ειλικρίνειας ότι «οι Έλληνες δεν έχουν κράτος», ωστόσο επέμενε και επιμένει στο είδος εκείνο των «μεταρρυθμίσεων» που εξασφαλίζουν τη «βιωσιμότητα» του χρέους και την τήρηση των δεσμεύσεων, που μαθηματικά οδηγούν στην καταλήστευση του εθνικού μας πλούτου.
Έβδομον, διότι θα διερρηγνύετο ο πέπλος συγκάλυψης των τεράστιων διαχρονικών σκανδάλων και η συμμετοχή των κομματικών ιεραρχιών σε αυτά, που ως τώρα εμφανίζεται να εντοπίζονται σε λίγους διεφθαρμένους και επίορκους.
Όγδοό, διότι θα καθίστατο πλέον ηλίου φαεινότερο ότι όλα ανεξαίρετα τα μέτρα που ελήφθησαν την τελευταία τριετία ήταν αντιαναπτυξιακά και στραγγάλισαν την όποια δυνατότητα ανάκαμψης της οικονομίας.
Η συνεχής απαξιωτική αναφορά των μνημονιακών τσαρλατάνων στο παράδειγμα της Αργεντινής έχει ως στόχο να πείσει τους Έλληνες ότι η χώρα αυτή δεν μπόρεσε να βγει από την κρίση, διότι εξεδίωξε το ΔΝΤ, ενώ συνέβη ακριβώς το αντίθετο, όπως θα εκτεθεί στα επόμενα.

Οι ψευδολογίες περί «πρωτογενούς πλεονάσματος» που αναιρέθηκαν από την Επιτροπή Προϋπολογισμού της Βουλής και αμφισβητήθηκαν από τη Eurostat, καθώς και τα περί επικείμενης «εξόδου της χώρας στις αγορές» αποτελούν προπέτασμα καπνού για τη συγκάλυψη του καταστροφικού χαρακτήρα των μέτρων που λαμβάνονται από τις μνημονιακές κυβερνήσεις αφενός και της ολοσχερούς απουσίας ακόμα κι ενός υποτυπώδους αναπτυξιακού προγράμματος.

Η μεγάλη κρίση του ’29-’30 αντιμετωπίστηκε τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Αμερική με εφαρμογή τριών αξόνων οικονομικής πολιτικής.:
-διεύρυνση των επενδυτικών δραστηριοτήτων του κράτους
-ενίσχυση της αγοραστικής δύναμης των μαζών και
-αποδέσμευση από την εξάρτηση χρυσού των εθνικών νομισμάτων.
Τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά, αλλά δεν είναι του παρόντος να εκτεθούν αναλυτικά. Όμως, πρέπει να υπογραμμιστεί ότι η κυβέρνηση Βενιζέλου ξεπέρασε την κρίση του 1932 και πέτυχε ανάκαμψη ακριβώς, διότι κινήθηκε πάνω στους τρεις άξονες που σήμερα αγνοούνται και απορρίπτονται μετά βδελυγμίας από τους φωστήρες της αγραμματοσύνης και της αμάθειας, που κατευθύνουν τις τύχες της χώρας.
Δεν θα αναφερθώ σε γίγαντες της οικονομικής σκέψης όπως ο Λόρδος Κέυνς και ο Γερμανός Ντόκτορ Σαχτ, ούτε στο New Deal του Αμερικανού προέδρου Ρούσβελτ. Αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους φωστήρες μας. Όμως, θα θέσω το κρίσιμο ερώτημα πώς σκέφτονται οι κύριοι αυτοί το αύριο της ελληνικής οικονομίας.
Μιας οικονομίας, που έχουν κατεβάσει τα ρολά πάνω από 850.000 εμπορικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις και οι ανάγκες της εσωτερικής αγοράς σε βόιο κρέας και αμνοερίφια καλύπτονται μόνο στο 20-25% από την εγχώρια παράγωγή. Για να μη δυσκολέψουμε ακόμα τα πράγματα με αναφορές στο 1.500.000 των ανέργων και στη φυγή στο εξωτερικό άκρως ειδικευμένου προσωπικού (π.χ. αυτή τη στιγμή ο αριθμός των Ελλήνων γιατρών που εργάζονται στη Γερμανία υπερβαίνουν τους 4.500 και ήδη μεθοδεύεται η απορρόφηση νοσηλευτών και νοσηλευτριών. Αριθμοί βέβαια στους οποίους ο κατ’ επάγγελμα υπερπατριώτης Άδωνης Γεωργιάδης ουδέποτε αναφέρεται).
Αλλά, για να επανέλθουμε στο παράδειγμα της Αργεντινής, παράδειγμα προς αποφυγήν, μας λένε οι εγχώριοι σοφολογιότατοι.

Ο πρόεδρος Κίρχνερ, που λειτουργούσε ως ηγέτης του έθνους του, όχι ως τοποτηρητής ξένων χρηματοπιστωτικών συμφερόντων, έβγαλε τη χώρα του από την κρίση που είχε οδηγήσει στο ότι ακόμα και στο Μπουένος Άιρες 1.200.000 άνθρωποι ζούσαν με ένα δολάριο την ημέρα, με τέσσερις καθοριστικές κινήσεις: απομάκρυνση του ΔΝΤ, αποδέσμευση του εθνικού νομίσματος από τον κανόνα του δολαρίου, άμεση στάση πληρωμών προς τους δανειστές και –το σημαντικότερο- ριζική επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με τους δικούς του όρους, όπου η Αργεντινή ανέλαβε την υποχρέωση, αφού πρώτα επετεύχθη η ανάκαμψη της οικονομίας, να καταβάλει στους δανειστές μόνο το 23,5% του χρέους και το υπόλοιπο διαγράφηκε.
Ναι, απαντούν οι αγοραίοι χρεοκόποι της χώρας μας, αλλά σήμερα η Αργεντινή βρίσκεται και πάλι σε κρίση. Όμως –κάτι που παραλείπουν να σημειώσουν- η κρίση αυτή δεν οφείλεται στις κινήσεις του προέδρου Κίρχνερ, αλλά στο γεγονός ότι η χώρα δεν πέρασε σε ανάπτυξη των παραγωγικών της δυνάμεων, που θα ήταν δυνατή με ριζικές παρεμβάσεις στο τραπεζικό σύστημα και άλλου τύπου επενδύσεις, και παρέμεινε βασικά αγροτοκτηνοτροφική χώρα, που μαστίζεται από τεράστιες επιβαρύνσεις στο εμπορικό της ισοζύγιο λόγω εισαγωγών.
Η Ελλάδα σήμερα, χάρη στους μειοδότες και άφρονες μνημονιακούς κυβερνήτες της, έχει μεταβληθεί σε γερμανικό προτεκτοράτο, και όλες οι κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται στο Βερολίνο, και όχι στην Αθήνα.

Υπήρχαν όπλα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και δεν χρησιμοποιήθηκαν; Ασφαλώς, αλλά ουδέποτε αξιοποιήθηκαν από τα ανθρωπάρια που μας κυβερνούν. Για παράδειγμα: Μια στάση πληρωμών από την Ελλάδα θα ήταν η απαρχή του ξηλώματος του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού κατασκευάσματος. Το υπαινίχθη η ίδια η Μέρκελ το περασμένο καλοκαίρι.
Οι Έλληνες, όμως, «ηγέτες», δεν τολμούν ούτε καν να διανοηθούν να υψώσουν το ανάστημά τους, έστω και μόνο για να δικαιώσουν την αξιοπρέπειά τους.

Ο κ. Σαμαράς, πρωθυπουργός της Ελλάδας, δίνει απολογητική συνέντευξη στην «Bild», τη μεγαλύτερη πορνοφυλλάδα της Ευρώπης, που βρίζει συστηματικά τη χώρα και τον λαό μας με κατευθυνόμενο από την καγκελαρία στόχο την εδραίωση μιας ανθελληνικής αντίληψης στον Γερμανό του πεζοδρομίου.
Ο κ. Παπούλιας, πρόεδρος της ελληνικής δημοκρατίας, δηλώνει ότι η Γερμανία είναι η δεύτερή του πατρίδα όταν υποτίθεται ο Στουρνάρας δίνει σκληρή μάχη για να περιορίσει τις αξιώσεις των τροϊκανών.
Ούτε ένας Έλληνας μνημονιακός αξιωματούχος δεν επιχείρησε να αντιστρέψει την ανθελληνική επιχειρηματολογία, παραθέτοντας με δημοσιεύματα στον διεθνή Τύπο συντριπτικά σε βάρος της Γερμανίας στοιχεία, όπως, πχ, για τη γιγαντιαίας κλίμακας φοροδιαφυγή των Γερμανών μεγιστάνων του χρήματος στην Ελβετία, το Λουξεμβούργο, το Λιχτεστάιν το Γιβραλτάρ κλπ, ή για τη διαφθορά της γερμανικής δημόσιας διοίκησης, που καταγγέλλεται σε σωρεία γερμανικών δημοσιευμάτων ή για τις φοβερές ανισότητες, που οδηγούν σήμερα στην πλουσιότερη οικονομία της Ευρώπης 16% των παιδιών υποσιτίζονται κοκ.
Όμως, τέτοιου είδους αντιπαράθεση προϋποθέτει ανάστημα, το οποιό βεβαίως δεν έχουν οι μνημονιακοί ηγετίσκοι, που το μόνο που ξέρουν καλά είναι να προσαρμόζονται ανάλογα με τις απαιτήσεις του αφέντη, όπως κι ένα είδος σαύρας, που στην Πελοπόννησο ονομάζουν κωλοσαφράς, που αλλάζει χρώματα ανάλογα με το περιβάλλον…

Η πολιτική της υποτέλειας και του ενδοτισμού έχει φέρει τη χώρα στο χείλος της αβύσσου, όχι μονάχα οικονομικά, αλλά και πολιτικά, δεδομένου ότι διακυβεύονται πλέον ύψιστα εθνικά συμφέροντα και η ακεραιότητα αυτής της χώρας.
Πέραν τούτου, οδηγούμεθα σε μια πληθυσμιακή συρρίκνωση, απότοκο της πτώχευσης του λαού λόγω Μνημονίων, που εκφράζεται ως υπογαμηλιότητα και υπογεννησιμότητα άνευ προηγουμένου.
Συνακόλουθα, απειλείται και η Κύπρος με «λύσεις» χειρότερες από εκείνες του Σχεδίου Ανάν, που θα οδηγούσαν σε αφελληνισμό της Μεγαλονήσου και το Αιγαίο σε διχοτόμηση, προκειμένου να περιέλθουν τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου στον έλεγχο των γνωστών «προστατών» και πατρόνων μας. Οι «νάνοι» που μας κυβερνάνε δεν έχουν καν το σθένος να προχωρήσουν στην κήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ.

Η μόνη δύναμη που μπορεί να ανατρέψει αυτή την κατάσταση είναι ο ίδιος ο λαός – ο «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος»- με την ψήφο του.
Οι επικείμενες αυτοδιοικητικές και οι ευρωεκλογές πρέπει να είναι το πρώτο σαρωτικό βήμα που θα λειτουργήσει ως δείκτης και για τις βουλευτικές. Οι μνημονιακοί θα παλέψουν με νύχια και με δόντια να κρατηθούν στην εξουσία, με τη βοήθεια του διευθυντηρίου των Βρυξελλών και του Βερολίνου, των φίλιων δυνάμεων τύπου ΔΗΜΑΡ και κινήσεις των 58, των ΜΜΕ που ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό και του φόβητρου της Χρυσής Αυγής, που χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν ως άλλοθι για να πείσουν τον λαό ότι δήθεν απειλείται η δημοκρατία, που μόνο αυτοί, υποτίθεται, θα προστατεύσουν.
Άλλωστε, και η βλακώδης θεωρία του Σαμαρά περί «δημοκρατικού τόξου» δεν πείθει ούτε τους σκληροπυρηνικούς του κυβερνητικού συνασπισμού και των κρυφών ή φανερών κομπάρσων του.

Ο ελληνικός λαός έχει οριστικά και τελεσίδικα απαλλαγεί από αυτό που θα μπορέσουμε να αποκαλέσουμε «εμφυλιοπολεμικό σύνδρομο».
Η όποια δυσπιστία του απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλεται στο αριστερό στίγμα του, αλλά στην ασάφεια, την ακαθοριστία και τον κυμαινόμενο χαρακτήρα του πολιτικού του στίγματος. Σε αυτό οφείλεται ότι οριακές εμφανίζονται οι διαφορές του σε σχέση με τη ΝΔ όσον αφορά στην πρόθεση ψήφου και ο Σαμαράς ως ηγέτης εξακολουθεί να έχει σταθερό προβάδισμα απέναντι στον Τσίπρα.
Το επιχείρημα ότι η ακαθοριστία του πολιτικού στίγματος οφείλεται στην ύπαρξη πολλών τάσεων και ροπών μέσα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι παιδαριώδες και αστήρικτο και σαφέστατα εκφράζει πρόθεση απόκρυψης του γεγονότος ότι η πραγματική αιτία είναι η ακολουθούμενη από τον αρχηγό του και την πλειοψηφική ομάδα γραμμή.

Συγκεκριμένα:
-Η στελέχωση του κόμματος αυτού είναι διαβρωμένη από τη μαζική ένταξη ατόμων αμφιλεγόμενου έως ύποπτου πολιτικού παρελθόντος. Αρκεί και μόνο να αναφερθούν οι περιπτώσεις του «συνδικαλιστή» φωτόπουλουμ, του «διανοούμενου» Τατσόπουλου, του καθηγητή Κ. Τσουκαλά, που επί ΠΑΣΟΚοκρατίας ανήκε στο στενό κύκλωμα του Σημίτη, καθώς και οι επιλογές πολιτικά διαβλητών προσώπων ως υποψήφιων περιφερειαρχών κλπ. Είναι προφανές ότι ο λαός δεν αποδέχεται σε καμία περίπτωση ανασύσταση ή δημιουργία ενός νέου ΠΑΣΟΚ με άλλο μανδύα.
-Η πρόταξη θεμάτων ελάσσονος σημασίας και η παράλειψη ή καθυστερημένη αναφορά σε θέματα μείζονος σημασίας από τους ποικιλόχρωμους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζουν το κόμμα αυτό να στερείται ενιαίας στρατηγικής και κατεύθυνσης, γεγονός που προκαλεί αμφιβολίες και ερωτήματα στον μέσο ψηφοφόρο.
-Η καθ’ όλα διαβλητή και λαθεμένη θέση του κόμματος αυτού στο πρωταρχικής και νευραλγικής σημασίας πρόβλημα της αντιμετώπισης των δανειακών βαρών και του χρέους σε περίπτωση εκλογικής νίκης του.
Τόσο ο πρόεδρος του κόμματος όσο και οι πέντε βασικοί οικονομικοί του (Δραγασάκης*, Σταθάκης, Τσακαλώτος, Μηλιός και Σακελλαρίδης) υποστηρίζουν και εμμένουν στη γραμμή «επανδιαπραγμάτευσης» χωρίς άμεση στάση πληρωμών και μονομερή καταγγελία των μνημονίων. Στη βάση αυτή, όμως, δεν υπάρχει ούτε μία δυνατότητα ανατροπής του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ της χώρας μας και σε τελευταία ανάλυση υπάρχει ταύτιση με τη βελτιωτική αντίληψη των μνημονιακών.
-Η απουσία συγκεκριμένων θέσεων και προτάσεων για μια νέου είδους ανάπτυξη, που δεν μπορεί παρά να είναι ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, δηλαδή του δευτερογενούς τομέα της οικονομίας και όχι απλή επαναφορά του status quo ante, δηλαδή του εμπορομεσολαβητικού χαρακτήρα της.
Με τα δεδομένα αυτά, προκύπτει ότι ο δρόμος για την απεμπλοκή της χώρας από τα δεσμά της θα είναι, όχι μόνο μακρύς, αλλά τραχύς και δύσκολος και θα απαιτηθούν αποφάσεις, όχι απλά γενναίες, αλλά που θα διέπονται από τη λογική της ρήξης.
Θα πρέπει προηγουμένως να απαλλαγεί ο πολιτικός χώρος στον μεγαλύτερο δυνατόν βαθμό από τα βαρίδια, την πολιτική σαβούρα, που κυριαρχεί στο πολιτικό σκηνικό.
Οι επικείμενες εκλογές κάτω από την πίεση των πραγμάτων –δηλαδή το αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί η χώρα- θα λειτουργήσουν ως καθαρτήριο, όποιες μεθοδεύσεις και να επιχειρηθούν από οποιαδήποτε πλευρά.

Παράλληλα, η επανενεργοποίηση του πεζοδρομίου σε καθαρά πολιτικό, όχι συντεχνιακό επίπεδο, είναι αναπόφευκτη, κάτι που εξακολουθούν ηλιθίων οι κρατούντες να υποτιμούν.
Η κατάσταση είναι πλέον τόσο ακραία, ώστε οι ευαγγελιστές της «πολιτικής σταθερότητας» θα ομιλούν όλο και περισσότερο σε ώτα μη ακουόντων. Για μια ακόμα φορά θα αποδειχθεί ότι η ιστορία μακροπρόθεσμα γράφεται από τους λαούς, όχι από εγκάθετες μνημονιακές ομάδες, και ότι τελικά οι μόνες ηγεσίες που περισώζονται είναι εκείνες που δεν λειτουργούν ως απλοί νομείς της εξουσίας, αλλά προασπίζονται ευρύτερα κοινωνικά συμφέροντα. Τέτοιου είδους ηγεσίες νομοτελειακά θα προκύψουν στην Ελλάδα, που θα είναι και η αιχμή του δόρατος στη μεγάλη λαϊκή αντεπίθεση.
*Σε λίγους είναι γνωστό ότι ο κ. Δραγασάκης ως σύμβουλος της ουγγρικής κυβέρνησης στη φάση του περάσματος από τη σοβιετικού τύπου οικονομία σε εκείνη της λεγόμενης ελεύθερης ανταλλακτικής οικονομίας έπαιζ(ξ)ε εξαιρετικά αρνητικό ρόλο.

Πηγη