Ηχητική Αντιβαρύτητα

Ηχητική Αντιβαρύτητα

Η ηχητική αντιβαρύτητα  είναι μια τεχνική χειρισμού της αιθερικής ροής μέσω ήχων, μια τεχνική που φαντάζει μαγεία στον παρατηρητή. Όμως τα όρια μαγείας και αιθερικής επιστήμης είναι ασαφή. Εξάλλου, την εποχή που αναπτύχθηκε η ηχητική αντιβαρύτητα ήταν περισσότερο θρησκευτικό φαινόμενο. Στο Θιβέτ, οι μοναχοί είχαν γίνει ειδήμονες σε αυτό καθώς μπορούσαν να ανυψώσουν τεράστιους ογκόλιθους σε πολύ μεγάλα ύψη (200-300 m) με ιδιαίτερα άνεση, χωρίς καν φυσική επαφή. Μοναδικό τους εργαλείο ήταν η πανδαισία αρμονικών ήχων από τις προσευχές που έψελναν σε συνδυασμό με ήχους από τύμπανα και σάλπιγγες. Βέβαια οι ηχητικές πηγές είχαν μια ειδική γεωμετρία σε σχέση με το αντικείμενο ανύψωσης ενώ οι συχνότητες των ήχων ήταν προσεκτικά επιλεγμένες ώστε να τηρούν την αναλογία 1:4:5 (π.χ. Ντο-Φα-Σολ).

Σύμφωνα με μια θεωρία, το βαρυτικό πεδίο δεν είναι παρά μια έκφραση του ηλεκτρικού και του μαγνητικού. Άρα το βάρος ενός σώματος σχετίζεται με το μαγνητικό του δυναμικό. Αφού όμως όλα τα υλικά σώματα έχουν βάρος, πρέπει να είναι και μαγνητικά (!). Βέβαια, η σχέση βάρους & μαγνητικού δυναμικού δεν είναι γραμμική ενώ η συσχέτιση δεν είναι αμφίδρομη, όμως εφόσον είναι υπαρκτή μπορεί να επιτευχθεί αντιβαρύτητα με μαγνητικά αποκλειστικά μέσα. Δυστυχώς, η επίδραση των μαγνητικών πεδίων στους ζωντανούς οργανισμούς (όσον αφορά την αντιβαρύτητα) είναι πολύ μικρή. Για παράδειγμα, για τη μετεώριση ενός ανθρώπου απαιτείται ένας (ειδικός οβάλ) μαγνήτης εντάσεως γύρω στα 40 Tesla (!). Η δημιουργία ενός τέτοιου μαγνητικού πεδίου απαιτεί ισχύ της τάξης του 1 GW, γύρω στην τριπλάσια ισχύ από αυτή που απαιτείται για τις ενεργειακές ανάγκες της Κρήτης!  

Από την αρχαιότητα έχουν αναφερθεί ανυψώσεις και μετεωρίσεις αντικειμένων μέσω κατάλληλων ηχητικών κυμάτων. Οι Θιβετανοί μάλιστα μοναχοί θεωρούνται ειδήμονες σε αυτό. Η παρακάτω ιστορία που δημοσιεύθηκε σε ένα Γερμανικό περιοδικό έχει ως εξής:

Γνωρίζουμε από τους ιερείς της άπω ανατολής ότι αυτοί μπορούσαν να ανυψώσουν με διάφορους ήχους βαρείς ογκόλιθους πάνω σε ψηλά βουνά...Η γνώση των διάφορων ηχητικών κραδασμών καταδεικνύει ότι ένα δονούμενο και συμπυκνωμένο ηχητικό πεδίο μπορεί να εξουδετερώσει τη δύναμη της βαρύτητας. 

Ο Σουηδός μηχανικός Olaf Alexanderson έγραψε γι’ αυτό το φαινόμενο στο βιβλίο του Implosion No. 13. Η παρακάτω αναφορά βασίζεται σε παρατηρήσεις που έγιναν πριν από 20 μόνο χρόνια στο Θιβέτ. Έχω αυτή την αναφορά από το φίλο μου πολιτικό μηχανικό Henry Kjelson. Αυτός τη συμπεριέλαβε αργότερα στο βιβλίο του Οι Απωλεσθείσες Τεχνικές.

Η ιστορία του έχει ως εξής: Ένας Σουηδός γιατρός, ο Δρ. Jarl, φίλος του Kjelsons, σπούδασε στην Οξφόρδη. Στη διάρκεια εκείνου του χρόνου έγινε φίλος με ένα νεαρό Θιβετανό σπουδαστή. Μετά από δυο χρόνια, το 1939, ο Δρ. Jarl, έκανε ένα ταξίδι στην Αίγυπτο για την Αγγλική Επιστημονική Κοινότητα. Εκεί τον βρήκε ένας αγγελιαφόρος του Θιβετανού φίλου του και τον κάλεσε να έρθει επειγόντως στο Θιβέτ για να κουράρει ένα μεγάλο Λάμα. Ο Δρ. Jarl αφού πήρε την άδεια ακολούθησε τον αγγελιαφόρο και έφθασε μετά από ένα μακρύ ταξίδι με αεροπλάνο και καραβάνια Γιακ στο μοναστήρι όπου ζούσαν ο γέρος Λάμα καΟ Δρ. Jarl έμεινε εκεί για κάποιο χρόνο και λόγω της φιλίας του με τους Θιβετανούς έμαθε από αυτούς πολλά πράγματα που οι άλλοι ξένοι δεν είχαν την ευκαιρία να ακούσουν ή να παρατηρήσουν.

Μια μέρα ο φίλος του τον πήγε σε ένα μέρος κοντά στο μοναστήρι και του έδειξε ένα κεκλιμένο λιβάδι που περιβαλλόταν βορειοδυτικά από υψηλούς γκρεμούς. Σε έναν από τα πέτρινα τοιχώματα, σε ύψος 250 περίπου μέτρων υπήρχε μια μεγάλη τρύπα που φαινόταν σαν η είσοδος μιας σπηλιάς. Μπροστά από αυτή τη τρύπα υπήρχε μια πλατφόρμα πάνω στην οποία οι μοναχοί έκτιζαν ένα πέτρινο τοίχο. Η μόνη πρόσβαση σε αυτή την πλατφόρμα ήταν από τη κορυφή του γκρεμού και οι μοναχοί κατέβαιναν εκεί με τη βοήθεια σκοινιών.

Στη μέση του λιβαδιού, 250 περίπου μέτρα από τον γκρεμό, υπήρχε μια γυαλισμένη πέτρινη πλάκα με μια κοιλότητα σαν κούπα στο κέντρο της. Η κοιλότητα αυτή είχε διάμετρο ενός μέτρου και βάθος 15 εκατοστά. Ένας μεγάλος ορθογώνιος ογκόλιθος μανουβράρετο με τη βοήθεια βοδιών Γιακ μέσα σε αυτή τη σπηλιά. Ο ογκόλιθος είχε πλάτος ένα μέτρο και μήκος ενάμιση μέτρο. Μετά στήθηκαν 19 μουσικά όργανα σε ένα τόξο 90 μοιρών, σε μια απόσταση 63 μέτρων από τη πέτρινη πλάκα. Η ακτίνα αυτή των 63 μέτρων μετρήθηκε με ακρίβεια. Τα μουσικά όργανα αποτελούντο από 13 τύμπανα και έξη σάλπιγγες. Οκτώ τύμπανα είχαν διατομή ενός μέτρου και μήκος ενάμιση μέτρο. Τέσσερα τύμπανα είχαν ενδιάμεσο μέγεθος με μια διατομή 0,7 μέτρων και μήκος ενός μέτρου. Το μόνο μικρό τύμπανο είχε διατομή 0,2 μέτρα και μήκος 0,3 μέτρα. Όλες οι σάλπιγγες είχαν το ίδιο μέγεθος, μήκους 3,12 μέτρων και ανοίγματος 0,3 μέτρων. Τα μεγάλα τύμπανα και όλες οι σάλπιγγες ήσαν στερεωμένα πάνω σε βάσεις οι οποίες μπορούσαν να ρυθμιστούν με ράβδους προς τη κατεύθυνση της πέτρινης πλάκας. Τα μεγάλα τύμπανα ήσαν κατασκευασμένα από φύλλο σιδήρου 3χιλιοστών και είχαν βάρος 150 kg. Ήσαν κατασκευασμένα σε πέντε τομείς. Όλα τα τύμπανα ήσαν ανοιχτά στο ένα άκρο, ενώ το άλλο είχε ένα πάτο από μέταλλο, πάνω στο οποίο κτυπούν οι μοναχοί με μεγάλα δερμάτινα ρόπαλα. 

Πίσω από κάθε όργανο ήταν μια σειρά μοναχών. Όταν ο ογκόλιθος ήταν στη θέση του ο μοναχός πίσω από το μικρό τύμπανο έκανε σινιάλο να αρχίσει το κονσέρτο. Το μικρό αυτό τύμπανο είχε ένα πολύ οξύ ήχο και μπορούσε να ακουστεί μαζί με τα άλλα όργανα που έκαναν ένα τρομερό θόρυβο. Όλοι οι μοναχοί τραγουδούσαν και έψελναν μια προσευχή, αυξάνοντας σιγά- σιγά το τέμπο αυτού του απίστευτου θορύβου. Στη διάρκεια των τεσσάρων πρώτων λεπτών δε συνέβη τίποτα. Μετά, καθώς αύξανε η ταχύτητα της τυμπανοκρουσίας και ο θόρυβος, ο ογκόλιθος άρχισε να κουνιέται και να ταλαντώνεται και ξαφνικά απογειώθηκε στον αέρα με μια αυξανόμενη ταχύτητα προς τη κατεύθυνση της πλατφόρμας μπροστά στην τρύπα της σπηλιάς, σε ύψος 250 μέτρων. Μετά από τρία λεπτά ανόδου προσγειώθηκε πάνω στη πλατφόρμα.

Έφεραν συνεχώς νέους ογκόλιθους προς το λιβάδι και οι μοναχοί που χρησιμοποιούσαν αυτή τη μέθοδο μετέφεραν με αυτό το τρόπο 5 με 6 ογκόλιθους την ώρα σε μια πτήση παραβολικής τροχιάς μήκους 500 περίπου μέτρων και ύψους 250 μέτρων. Μια πολύ απίστευτη εργασία. Ο Δρ. Jarl γνώριζε για την ανύψωση των βράχων. Θιβετανοί ειδήμονες σαν τους Linaver, Spalding και Huc είχαν μιλήσει γι’ αυτό, αλλά δεν το είχαν δει ποτέ. Ο Δρ Jarl ήταν ο πρώτος ξένος που είχε την ευκαιρία να δει αυτό το αξιόλογο θέαμα. Επειδή νόμιζε στην αρχή ότι είχε πέσει θύμα μιας μαζικής ψύχωσης, τράβηξε

δυο φιλμ του συμβάντος. Τα φιλμ αυτά έδειξαν εντούτοις τα ίδια ακριβώς

πράγματα με αυτά που είχε παρατηρήσει.

Η Αγγλική Εταιρία για την οποία εργαζόταν ο Δρ. Jarl δήμευσε τα δύο φιλμ και

τα χαρακτήρισε σα διαβαθμισμένα. Θα αποχαρακτηρίζονταν μόνο το 1990...

Προφανώς οι προσευχές που έψελναν οι μοναχοί δεν είχαν καμιά άμεση επίδραση στο γεγονός της ανύψωσης των βράχων. Η όλη αντίδραση δεν προκλήθηκε από τη θρησκευτική θέρμη τους, αλλά από τη γνώση του μυστικού της γεωμετρικής τοποθέτησης των μουσικών οργάνων σε σχέση με τους βράχους που επρόκειτο να ανυψωθούν και από τον αρμονικό συντονισμό των τυμπάνων και των σαλπίγγων. Η συνδυασμένη δυνατή ψαλμωδία των ιερέων με ένα ορισμένο ύψος και ρυθμό μπορεί να προσέφερε κάτι στο συνολικό φαινόμενο. Η ομάδα των συνδυασμένων ηχητικών κυμάτων που παρήχθησαν με αυτό το τρόπο προκάλεσε μια αντιβαρυτική επίδραση στο σημείο εστίασής τους (τη θέση των βράχων) και γύρω από το τόξο μέσω του οποίου κινήθηκαν οι βράχοι.

Οι Θιβετανοί μας δίνουν με αυτό το τρόπο μια άμεση ιδέα για το πώς να κατασκευάσουμε ένα διαστημόπλοιο αντιβαρύτητας, ηχητικής προώθησης. Το μόνο που χρειάζεται είναι να συμπληρώσουμε το κύκλο των ηχητικών γεννητριών και να έχουμε έτσι ένα δίσκο που δημιουργεί μια αντιβαρυτική δύναμη στο κέντρο του.

Μερικοί υποστηρίζουν ότι γίνονται ήδη πειράματα αυτού του είδους και ότι οι ηχητικές μέθοδοι χαμηλής συχνότητας έχουν αντικατασταθεί από γεννήτριες υψηλής συχνότητας, ενώ διάφορα ηλεκτρονικά συστήματα επιτρέπουν τον πλήρη έλεγχο της κίνησης.

Ας σημειωθεί ότι οι υπέρηχοι χρησιμοποιούνται ήδη επιστημονικά για τη συγκόλληση μετάλλων όπως επίσης στη λεγόμενη ψυχρή σύντηξη. Το περιοδικό New Energy News παρουσίασε τον Ιούνιο του 1996 ένα γράμμα του Donald P. Walton στο οποίο αυτός εξέθετε τη θεωρία ενός φίλου του ηλεκτρονικού σχετικά με τη χρησιμοποίηση του ήχου στην ανύψωση αντικειμένων:

Κάθε ενεργειακό επίπεδο έχει τρεις μοναδικές συχνότητες. Εξ’ αιτίας επίσης της δημιουργικής και καταστροφικής αλληλεπίδρασης των τριών αυτών συχνοτήτων παράγει ένα ιδιαίτερο σύνθετο ενεργειακό επίπεδο...Για τους σκοπούς μας οι συχνότητες δεν είναι σημαντικές. Αυτό που είναι σημαντικό είναι η σχέση αυτών των συχνοτήτων μεταξύ τους μέσα στα αντίστοιχα ενεργειακά τους επίπεδα.

Παρεμβάλλοντας τη σχέση συχνότητας του υψηλότερου ενεργειακού επιπέδου έτσι ώστε οι ιδιαίτερες συχνότητες που επιλέγουμε να παράγουν γήινες αντηχήσεις σα μια από τις ετερόδυνες συμβολές τους, μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα ισχυρότατο πεδίο που συμβάλλει δραστικά με το μαγνητικό περίβλημα της γης.

Οι λόγοι συχνότητας αυτού του επιπέδου είναι 1,4 και 5, ή σε μουσικούς όρους οι τόνοι do, fa και so. Επιλέγοντας σαν αντιπροσωπευτικές συχνότητες τις 48Hz, 64Hz και 72Hz- αλλά μετακινώντας τες ελάχιστα προς τα κάτω, έτσι ώστε η ετερόδυνη συμβολή των δυο υψηλότερων συχνοτήτων να γίνει 7,83 Hz, επιτυγχάνουμε αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα.

Εφόσον η ποιότητα του πραγματικού ενεργειακού επίπεδου είναι αυτή των βαθμωτών στασίμων κυμάτων, επιμήκων στη φύση τους, η χρησιμοποίηση ηχητικών κυμάτων μπορεί να προσομοιάσει ή αντανακλάσει την αλληλεπίδρασή τους, εάν το μέσον δια του οποίου τα άγουμε είναι ιοντικό.

Ετοίμασα ένα κυματοδηγό με τρεις βραχίονες που συγκλίνουν σε ένα κέντρο, ο καθένας σε σκέλος 120 μοιρών. Κάθε σκέλος κόπηκε από σωλήνα υδρορροής PVC τετραγωνικής διατομής και μετρήθηκε ώστε να αντιστοιχεί σε ένα ακριβές κλάσμα του μήκους κύματος για μια από τις συχνότητες, δηλαδή 12, 9 και 8 ίντσες ή πολλαπλάσιά τους. 
Πρέπει να χρησιμοποιηθούν μορφοτροπείς που να μπορούν να παράγουν 120 dB στο επιλεγόμενο μέσο και να τοποθετηθούν στα άκρα των κοιλοτήτων. Η μέτρηση γίνεται από την πλευρά του μορφοτροπέα μέχρι το σημείο της τομής.

Η παραγωγή των απαιτούμενων συχνοτήτων είναι σχετικά απλή και θα πρέπει να ξεκινήσουμε με ένα κύριο ταλαντωτή με ένα λεπτό αυξητικό συντονισμό στα 576Hz. Αυτός συνδέεται με τρεις ενισχυτές buffer των οποίων η έξοδοι λαμβάνονται ίσες με: 
1) 72Hz (διαίρεση με το 8), 
2) 64Hz (διαίρεση με το 9)  
3) 48Hz (διαίρεση με το 12). 
Και οι τρεις λαμβάνονται μέσω ενός τετραγώνου προς τον ημιτονικό μετατροπέα και προς τους μορφοτροπείς μέσω ενισχυτών ισχύος...

Αντιβαρύτητα :Τι είναι και πως επιτυγχάνετε.

Παρόλο που η αντιβαρύτητα υπήρχε σαν τεχνογνωσία γνωστή ήδη από την αυγή του πολιτισμού, μονάχα πρόσφατα απέκτησε μια επιστημονικά τεκμηριωμένη θεωρητική μορφή. Παράλληλα, αναπτύχθηκε και η ανάλογη τεχνολογία που παρότι ιδιαίτερα εντυπωσιακή, παρέμεινε στο περιθώριο για σκοτεινούς λόγους. 

Προκειμένου όμως να γίνει κατανοητή η αντιβαρύτητα, πρέπει πρώτα να καταλάβουμε τον περίτεχνα δομημένο μηχανισμό της φαινομενικά απλής βαρύτητας.

Η βαρύτητα, παρά τις ατυχείς και γεμάτες ανακρίβειες προσεγγίσεις της από τα υπερ-απλοποιημένα μαθηματικά μοντέλα του Νεύτωνα και του Αϊνστάιν, δεν είναι μια έλξη αλλά ένα σπρώξιμο. Τα πιο θεμελιώδη σωματίδια από τα οποία αποτελείται η ύλη ρουφάνε Αιθέρα* από παντού τριγύρω. Η κίνηση αυτή του Αιθέρα προς τη συσσώρευση ύλης (όπως π.χ. τη γη) είναι που προκαλεί τη βαρύτητα. Διοχετεύοντας τη ροή αυτή του Αιθέρα γύρω από ένα σώμα μπορούμε να το κάνουμε να μην επηρεάζεται απ' αυτήν σε τέτοιο βαθμό που να μένει χωρίς βάρος (αιώρηση) ή και να ανυψώνεται.Η αλληλεπίδραση με τον Αιθέρα μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους όπως ηχητικά, μαγνητικά, ηλεκτρικά, θερμικά, ηλεκτρομαγνητικά, ακόμα και ψυχονοητικά. Βεβαία, όλα αυτά δηλώνουν άμεσα μια σχετικά ισχυρή συσχέτιση ανάμεσα στις θεμελιώδεις δυνάμεις με συνδετικό κρίκο τον Αιθέρα που αποτελεί και το λεγόμενο 5ο στοιχείο. 

Η θεωρία όμως αυτή (γνωστή και ως ενοποιημένων πεδίων) είναι ακόμα ανολοκλήρωτη αφού λίγοι είναι αυτοί που κάνουν προσπάθειες χρησιμοποιώντας πάνω από 3 διαστάσεις (ανάμεσά τους και ο Έλληνας φυσικός δρ. Νανόπουλος με τη θεωρία των υπερχορδών) ενώ ακόμα λιγότεροι αποδέχονται τον Αιθέρα σαν κάτι υπαρκτό. 

Όμως, αυτό που κάνει τη θεωρία αυτή απρόσιτη στον επιστημονικό κόσμο είναι η έλλειψη επαρκούς μαθηματικής διατύπωσης. Ο ίδιος ο Μάξουελ, όταν εργαζόταν πάνω στην ηλεκτρομαγνητική θεωρία έκανε χρήση τετραδονίων (αριθμοί τετραδικού συστήματος) και μαθηματικών που υπερβαίνουν τα τρισδιάστατα διανύσματα, όμως η επιστημονική κοινότητα της εποχής δέχτηκε μόνο όσα επέτρεπε η κατανόησή της αποκόβοντας τα «υπερβατικά και φανταστικά στοιχεία».Παρόλο όμως που το θεωρητικό υπόβαθρο της αντιβαρύτητας είναι σχετικά ασταθές, μια και δεν έχει εδραιωθεί καμία θεωρία που να περιγράφει μαθηματικά το φαινόμενο, οι τεχνικές της έχουν να επιδείξουν αποτελεσματικότητα που εκπλήσσει ακόμα και τον πιο απαιτητικό σκεπτικιστή. Για παράδειγμα, η ηχητική αντιβαρύτητα είναι μια τεχνική χειρισμού της αιθερικής ροής μέσω ήχων, μια τεχνική που φαντάζει μαγεία στον παρατηρητή. Όμως τα όρια μαγείας και αιθερικής επιστήμης είναι ασαφή.

Την εποχή που άρχισαν να εμφανίζονται στην Αμερική τα λεγόμενα Α.Τ.Ι.Α. (1947) είχε ήδη ξεκινήσει να αναπτύσσεται η τεχνολογία της ηλεκτροβαρύτητας που έκανε εφικτή την αντιβαρύτητα με ηλεκτρικά αποκλειστικά μέσα. Ο Τόμας Τ. Μπράουν, 5 χρόνια αργότερα κατάφερε να εξελίξει την τεχνολογία αυτή αρκετά ώστε να είναι πρακτικά εφικτή η αντιβαρύτητα (τάση ενεργοποίησης: 50 ΚV, απαιτούμενη ισχύ: 50W). Τα επόμενα χρόνια ανέπτυξε περισσότερο την τεχνολογία αυτή, έγραψε βιβλία πάνω στο θεωρητικό της υπόβαθρο (φαινόμενο Biefeld-Brown) και κατασκεύασε αρκετούς ιπτάμενους δίσκους (!). Μια ήπια παρενέργεια της ηλεκτροβαρύτητας είναι ο ιονισμός του αερά γύρω από τα ιπτάμενα σκάφη αυτή, κάτι που τα κάνει να φαίνονται με έντονα χρώματα που εναλλάσσονται, μια εικόνα εκπληκτικά όμοια με αυτή στις αναφορές των περισσοτέρων παρατηρητών Α.Τ.Ι.Α. στις Η.Π.Α.

Λιγότερο δημοφιλής και αρκετά πιο περίεργη είναι η αντιβαρύτητα που προκαλείται από θερμότητα (!). Παρόλο που ως τώρα δεν έχει επιτευχθεί αιώρηση μέσω της θερμο-βαρύτητας όπως λέγεται, ο αμερικανός Peter Fred κατάφερε να ελαττώσει το βάρος ενός αλουμινένιου ημισφαιρίου κατά 2,9% θερμαίνοντάς το για 530΄΄ με υπέρυθρη ακτινοβολία 3 KW. Επιπλέον, κατάφερε να εκφράσει τη σχέση θερμότητας και επιτάχυνσης της βαρύτητας (g) για ένα σφαιρικό σώμα: g = 8πRQ/Μ όπου Q η ολική ροή θερμότητας που αφήνει, Μ η μάζα του και R η ακτίνα του.

Ένας άλλος τρόπο να υπερνικήσουμε τη βαρύτητα είναι ηλεκτρομαγνητικά. Αυτός είναι ίσως ο πιο γνωστός τρόπος και ο πιο κατανοητός. Στην πιο απλή του εκδοχή γίνεται χρήση διασταυρωμένων ηλεκτρομαγνητικών πεδίων.

Τέλος, υπάρχει και ένας μεταφυσικός τρόπος για την αντιβαρύτητα, ο οποίος αξιοποιεί καθαρά ανθρώπινη ενέργεια. Πρόκειται για μια τεχνική παραπάνω από γνωστή στους κύκλος εσωτεριστών και ερευνητών του απόκρυφου. Ο καθηγητής Thury υποστήριξε ότι υπάρχει μια περίεργη ουσία που διαποτίζει όλη την ύλη*, την οποία και ονομάζει ψυχώδες. Η αλληλεπίδραση του νου πάνω στο ψυχώδες ασκεί μια δύναμη, την «εκτενική δύναμη» ή «ψυχική δύναμη», όπως την λέει ο Crookes. Η εκούσια χρήση της δύναμης αυτής (σε άτομα με σταθερή και αποφασιστική θέληση) ή η ακούσια (σε άτομα ιδιαίτερα ευαίσθητα) μπορεί να προκαλέσει φαινόμενα μετεώρισης. Ο διαχωρισμός αυτός έγινε από την Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, σύμφωνα με την οποία η μετεώριση αυτή οφείλεται στην έντονα εστιασμένη σκέψη των ατόμων αυτών.

Υπάρχουν βέβαια και άλλες τεχνικές όπως αυτή του Σάουμπεργκερ που βασίζεται στην αιθερική ενέργεια αξιοποιώντας το φαινόμενο της δίνης. Τη δεκαετία του 1930 ο σπουδαίος αυτός γερμανός εφευρέτης κατάφερε να κατασκευάσει ιπτάμενα οχήματα με βάση την τεχνική που είχε αναπτύξει καθώς ερευνούσε την μυστηριώδη αυτή τεχνολογία. Δυστυχώς, μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου τα σχέδια των μηχανών του έπεσαν στους Αμερικανούς και οι ανακαλύψεις του θάφτηκαν στη μεταπολεμική σιωπή. Παρόμοιοι εφευρέτες υπήρχαν και σε άλλα μέρη του κόσμου οι οποίοι αν και δεν έφτιαξαν μηχανές αντιβαρύτητας είχαν γνώση του θαυμαστού αυτού φαινομένου.

Παρά τη φαινομενική της πολυπλοκότητα, η αντιβαρύτητα ήταν και είναι ένα απλό και πρακτικά εφικτό μέσο, ιδιαίτερης σημασίας για τον άνθρωπο. Οι τεχνικές που αναπτύχθηκαν αποτελούν ισχυρή απόδειξη της δύναμης του ανθρώπου και των δυνατοτήτων της αλληλεπίδρασής του με την φύση με σεβασμό προς το περιβάλλον. Δεν είναι ουτοπικό να φανταστούμε έναν κόσμο όπου η αντιβαρύτητα θα παίζει τον κυρίαρχο ρόλο στις μετακινήσεις των ανθρώπων και τις μεταφορές αγαθών στον πλανήτη. Είναι μονάχα θέμα χρόνου και ωριμότητας.

Βιβλιογραφία

1. Ευαγγελόπουλος Δ., «Αντιβαρύτητα», εκδόσεις Αρχέτυπο, Θεσ/νίκη Ιούλιος 2001

2. Στάμκος Γ., «Ελεύθερη Ενέργεια», εκδόσεις Αρχέτυπο, Θεσ/νίκη Δεκέμβριος 2001

3. www.angelfire.com/mt/montalk/physicsfinal.html

4. http://paranormal.about.com/library/weekly/aa031901a.htm